Las Adventuras galapagueños

Lieve Allemaal,

Afgelopen vrijdag ochtend begon ons galapagos avontuur. Om precies 09:45 uur vertrok ons vliegtuig volgens scheduale van Quito naar Quayaquil. Daar hebben we 25 minuten aan de grond gestaan en vlogen vervolgens door naar Baltra, de luchthaven van de Galapagos. Bij het uitstappen liepen we ongeveer de een land leguaan aan van anderhalve meter groot. Rich en ik dachten nog dat ze die voor de toeristen daar neer hadden gezet maar ze zitten overal en blijven ondanks het feit dat je er ongeveer 5 centimeter vanaf staat gewoon zitten. Karen dat is de grap de Galapagos, de dieren hier zijn niet bang voor de mensen en blijven waar andere dieren het op een lopen zetten gewoon zitten.

Bij de bagage werden we keurig opgewacht door onze guides die ons naar de andere kant van het eiland gingen brengen. Vanuit Puerto Ayora gingen we om 14:00 uur met de boot naar Isabelle het grootste eiland van de Galapagos. Op de een of andere manier had ik een soort ferries in mijn hoofd die tussen Split en Brac heen en weer varen of ergens in Denemarken, maar de galapagos waarheid was iets anders. Het was een scheepje van ongeveer 8 meter waar precies 8 passagiers op mee konden. De schipper was een soort mad Max en na een of andere oproer over het aantal passagiers vertrokken we. Het begon heel leuk omdat we meteen bij het uitvaren van de haven een kolonie blue footed boobies (de blauwe voeten vogels) zagen dus mijn dag was goed. Toen we de haven eenmaal uit waren begon de ellende pas goed. De golven waren denk ik nog geen twee meter maar een scheepje van 8 meter met 2 keer 150 pk motor, klapt als een gek. De meisjes vonden het prachtig maar ik had visioenen van over boord waaiende kinderen die tussen scheeps schroeven zouden vallen, so I was not amused. Onze Mad Max vond het blijkbaar ook nogal klappen dus na een soort stoelendans waarbij de zwaarste mannen achterin het schip werden geplaatst begon de reis opnieuw. Nog steeds geen onverdeeld genoegen. Na ongeveer een uur waaide de helft van de post ook nog overboord, en leken wij stuurloos in het midden van de oceaan te liggen. Mad Max zag er de humor nog wel van in, ik helaas niet, zeker niet met het vooruitzicht van nog een uur. Eindelijk waren we staken en not stirred aan de overkant aangekomen. Mad Max bedankte ons voor onze klandizie en ik probeerde maar niet te denken aan het feit dat we ook weer retour moesten.

Aan de haven werden we keurig opgewacht door onze gids die ons naar ons hotelletje bracht, een prima kamer zonder herrie, en ons daarna mee nam naar het instituto de crianzas waar ze schildpadden voorbereiden om terug te gaan naar het wild. Er liepen een aantal schildpadden rond van bijna 150 jaar oud, enorm groot. Na een heerlijk diner vroeg naar bed want morgen een drukke dag. Rich werd wakker met hoofdpijn en ik met 38,6 koorts, en enorme spierpijn in mijn rug en pijn in mijn ribben, missschien toch iets te grote klappen op de boot. Ik heb wederom grote bewondering voor mijn broer Peter die jarenlang met Smit international de wereld zeeen heeft bevaren en die het wel eens heeft gehad over golven van 10 meter hoog. Ik moet er niet aan denken. Anyway na een paar aspirines en een hoop koffie voelden we ons weer wat beter, gelukkig maar want we hadden een super dag voor de boeg. Isabella is gevormd door 5 vulkanen, vandaag gingen we er twee beklimmen, de eerste met een paard de tweede te voet. Met de paarden was het echt fantastisch een pad van ongeveeer een uur omhoog langs een de op een na grootste vulkaar krater van de wereld gevuld met zwarte lava die er uit ziet als een grote zee. Nadat we van de paarden afkwamen liepen we naar vulkaan Chico met een waanzinnig uitzicht over de rest van het eiland. Enigszins stoffig (zie fotos) kwamen we weer beneden. De meisjes vonden het fantastisch, vooral omdat zij elk bij de gids op het paardjes mochten mee rijden, Rich durfde het voor de eerste keer paardrijden niet aan, om een van de meisjes mee te nemen. Ik had op de heen weg Pip op schoot en op de terugweg Em. Jammer genoeg had ik volgens Em een heel sloom paardje want op de terugweg wilde hij maar twee keer galopperen. Gelukkig is paardrijden net als fietsen en schaatsen, dat verleer je niet. Kortom een superdag. Morgen meer. Liefs van ons